مناسب سازی در منازل مسکونی

در ورودی به داخل خانه 

• در مقابل در، فضای لازم برای مانور ویلچر، در نظر گرفته شود.

• دستگیره و قفل در، در ارتفاع مناسب تعبیه شود.

• از شلوغی و قرار دادن وسایل اضافی در آن مکان، به شدت جلوگیری کنید.

• حتمی در سمت مخالف باز شدن در، فضای لازم برای کنار رفتن ویلچر موجود باشد. این اندازه در استاندارهای حاضر برابر با یک متر است.

• نور مناسب باشد.

• به دوستان توصیه می‌شود که کلید در را به بخشی از لباس یا به دست یا به ویلچر خودمتصل کنند تا از افتادن آن جلوگیری شود.

ورودی اول راهروی داخلی اگر پیش از ورود به هال وارد یک راهرو می‌شوید:

• از قالیچه‌های تشریفاتی استفاده نکنید. در صورت استفاده از فرش یا موکت حتمی از چسبیدن آن به زمین اطمینان حاصل کنید.

• اگر راهروی خانه تنگی دارید (البته نه با پهنایی کمتر از عرض ویلچر) از شلوغی و قرار دادن گلدان و سایر اشیای نااستوار در آن خودداری کنید.

• برای دوستانی که در خم شدن مشکل دارند استفاده از جا کفشی در ارتفاع بالا، راه حل مناسبی خواهد بود.

• اگر دوست ما ویلچر خود را داخل منزل با ویلچر مخصوص خانه عوض می‌کند، فضای لازم برای این تعویض را در اختیار او قرار دهید.

• نور راهرو کافی باشد.

 هال و پذیرایی:

• تا آنجا که امکان دارد پیچ و خم‌‌های هال کم باشد.

• چیدن مبلمان به صورتی باشد که فاصله  مناسب برای مانور آسان ویلچر را تأمین کند.

• پنجره‌ها دارای دستگیره‌های در دسترس باشند و حتمی همه آنها به داخل باز شوند. پنجره‌هایی که به صورت تاشو به بالا باز می‌شوند، انتخاب خوبی نیستند، پنجره‌های ریلی مفیدتر هستند.

• برای دوستانی که توانایی خم‌شدن زیاد بر روی ویلچر را ندارند، در اتاق پذیرایی از میزهای کوچک با ارتفاع بیشتر استفاده کنید.

• سعی کنید در نقاط مختلف ساختمان تلفن در دسترس باشد. تلفن‌های دیواری و بی‌سیم، بهترین انتخاب‌ها می‌باشند.

• اگر هال شما دارای سطحی مرتفع‌تر است که با یک تکه پله یا بیشتر جدا می‌شود، حتمی آن را با ایجاد رمپ (سطح شیبدار) مناسب اصلاح کنید.

• در صورتی که خانه چند طبقه است، بهتر است اتاق شخصی دوست ما و وسایل شخصی وی، در طبقه همکف قرار داشته باشد، ولی در صورت نبود چنین امکانی، رعایت مناسب‌سازی پله‌ها یا سایر بالابرها، الزامی است.

اتاق خواب

- نور مناسب، توسط یک یا چند لامپ که کلیدی در ابتدای اتاق دارد، تأمین شود. این کلید باید در سمت عکس باز شدنِ در، قرار داشته باشد.

- از شلوغی و پراکندگی وسایل، بپرهیزید.

- باز هم مسایل مربوط به پنجره را رعایت کنید. بسیار خوب است که پنجره یک اهرم بلند برای کنترل داشته باشد. این اهرم در صورتی که پنجره کنار تختخواب قرار گرفته باشد، بسیار کاربردی خواهد بود.

- تختخواب حتمی از سه جهت فضای باز داشته باشد. البته باز بودن از دو جهت نیز برای خوابیدن کافی است ولی برای مرتب کردن تخت خواب کفایت نمی‌کند.

- تختخواب، حتمی بدون نرده باشد.

- ارتفاع تخت، مساوی با ارتفاع ویلچر باشد این مورد برای دوستانی که ادعای آکروبات‌بازی و انعطاف‌پذیری بدن را دارند، خیلی ضروری نیست.)!

- تختخواب حتمی باید وضعیت ثابتی داشته باشد. تخت‌های چرخدار به هیچ‌وجه توصیه نمی‌شود.

- حتمی در زیر تختخواب، فضای خالی باشد، تا فوت پلیت یا بخش پایی ویلچر در این فضا قرار گیرد.

- در کنار تختخواب و در جهت دست غالب دوست ما، یک میز کوچک با ارتفاعی مناسب برای قرار دادن وسایل لازم در نظر بگیرید. این وسایل‌ می‌توانند، شامل: چراغ مطالعه یا خواب، تلفن، زنگ اخبار و داروهای ضروری باشند.

- لامپ اصلی اتاق حتمی یک کلید در دسترس دوست ما (وقتی که در حالت خوابیده روی تخت قرار دارد) داشته باشد.

- کمد یا دراور داخل اتاق در ارتفاع مناسبی تعبیه شود. ریل کشوها حتمی روغن‌کاری شده باشند و در زیر کُمُد جای مناسبی برای بخش پایی ویلچر منظور شود.

- اگر از تلویزیون استفاده می‌کنید، حتمی کنترل‌دار باشد.

- وجود یک یخچال کوچک در کنار تخت نیز کمال مطلوب است.

- یک آینه تمام قد در اتاق، موجبات کنترل دوست ما را از وضعیت خود فراهم می کند.

دستشویی

دستشویی و حمام، باید در اتاق یا چسبیده به آن در نظر گرفته شود. ولی به هر حال دستشویی و حمام باید نزدیک‌ترین مکان‌ها به اتاق خواب باشند. البته بهترین گزینه، یک واحد مشترک دستشویی و حمام است.

- آستانه در برداشته شود.

- لامپ دستشویی و توالت، از بیرون کلید داشته باشد.

- در جهت مخالف در، از بیرون و درون، فضای لازم برای کنار رفتن ویلچر وجود داشته باشد.

- اگر بشود در بین دستشویی و توالت، برداشته شود.

- زیر سینک دستشویی، حتمی فضای لازم برای قرار گرفتن ویلچر باشد.

- آیینه بالای دستشویی، از زاویه مناسب برخوردار و یا یک اهرم بلند برای تنظیم زاویه داشته باشد.

- محل قرار گیری مسواک و خمیردندان و خمیر ریش و غیره، در دسترس دوست ما باشد.

- در کنار توالت در بخشی که دوست ما راحت‌تر است، میله مناسب با استانداردهای ذکر شده در مورد فاصله آن با دیوار، نصب شود.

- کاغذ توالت در مکان مناسب نصب شده باشد.

- توالت دست‌کم از دو طرف فضای لازم را داشته باشد. دقت کنیم در خانه‌هایی که عزیزی از ویلچر استفاده می‌کند،  بخش دستشویی و حمام باید بزرگ‌تر از منازل دیگر باشد.

- میله حوله در ارتفاع مناسب نصب شده باشد.

حمام

- مناسب سازی در و کلید لامپ.

- رخت‌کن، از فضای لازم برخوردار باشد.

- بهتر است برای رخت چرک‌ها از سبد استفاده شود.

- در صورتی که حوله یا لباس‌های تمیز را آویزان می‌کنیم، ارتفاع در دسترس را در نظر بگیریم.

- لامپ داخل حمام، از رخت‌کن کنترل شود.

- در صورتی که از ویلچر حمام استفاده می‌کنیم مکان لازم برای تعویض را در نظر بگیریم.

- اگر از صندلی حمام استفاده می‌شود، باید این صندلی، ارتفاعی برابر با ویلچر داشته باشد. در این مورد نیز تبصره بخش تختخواب کاربرد دارد. در زیر صندلی از پوشش لاستیکی استفاده شود.

- ارتفاع شیرها و سویچر دوش، مناسب در نظر گرفته شود.

- وسایل حمام، در ظرفی مخصوص و در نزدیکی صندلی قرار داده شود.

- نصب یک آیینه بزرگ را، به صورت جدی در حمام توصیه می کنیم. این آیینه برای بررسی کامل بدن و دیدن زخم‌های احتمالی لازم است.

- اگر دوست ما باویلچر حمام می کند، فاصله سر دوش از میله آن زیاد باشد، تا ویلچر کاملاً در زیر دوش قرار گیرد.

مناسب سازی وایمنی محیط شهری برای افراد ضایعه نخاعی

www.isaarsci.ir

همواره ارتباط افراد دارای ضایعه نخاعی با محیط بیرون از منزل و ورود آنان به جامعه و رفع محدودیتهای شرایط محیط شهری بمنظور پیشگیری از انزوای آنان، از اهمیت  فوق العاده ای برخوردار است. لذا مناسب سازی و ایجاد ایمنی اماکن و محیط شهری برای آنان می تواند بسیار مهم باشد. محوطه مجموعه های مسکونی (منازل)، خیابانها و مسیرهای آمدو شد، وسایل حمل و نقل، ساختمانهای عمومی، فروشگاهها و مراکز خرید، مراکز آموزشی، مراکز ورزشی، مراکز تفریحی و غیره دنیای بیرون از منزل فرد ضایعه نخاعی را در بر می گیرند. بنابراین باید با تدابیر و مطالعات علمی و تحقیقات و اقدامات لازم و ایجاد تجهیزات شهری مناسب، زمینه و شرایط حضور فرد ضایعه نخاعی را در جامعه به نحوی فراهم آورد که آنان بتوانند بدون نیاز به کمک دیگران و بطور مستقل وارد محیط بیرون شوند. در مجموعه حاضر به نکات مهم و نیازهای کلی فرد ضایعه نخاعی در محیط شهری با در نظر گیری جنبه های ایمنی و بهداشت آن اشاراتی شده که امید است مورد توجه علاقمندان و افراد ضایعه نخاعی قرار گیرد.  ایمنی و بهداشت محوطه مجموعه های مسکونی: 1-خروجی های منازل برای افراد ضایعه نخاعی باید به نحوی انتخاب شود که فاقد پله باشد در غیر اینصورت بایستی از رمپ با مشخصات ایمن و استفاده گردد. 2-حتی المقدور در محوطه مجموعه های مسکونی افراد ضایعه نخاعی بایستی پله ها حذف و موانع تردد برداشته شوند. 3-پیاده روها باید دارای سطوح مناسب و از جنس مطلوب و مصالح مقاوم و غیر لغزنده و صاف و مسطح بوده و فاقد موانع و نقاط خطرناک از جمله نقاط کنده کاری شده و یا کانالهای بدون دریچه باشند. 4-در جاهائیکه کف پیاده رو دارای شکاف یا درزهای بزرگ می باشد بایستی آنها ترمیم و  با مواد مناسب و محکم پر شوند. 5-عرض پیاده روها باید در حد ایمن و مناسب بوده به نحوی که در هیچ قسمتی کمتر از 90 سانتیمتر نباشد ولی بهترین عرض 125 سانتیمتر پیشنهاد شده است. 6-شیب پیاده روها بایستی از جهات طولی و عرضی مناسب باشد. شیب عرضی عمدتا" حداکثر 2 درصد و شیب طولی حداکثر 5 درصد توصیه می شود. چنانچه شیب از 5 درصد یا 6 درصد تجاوز نماید بایستی حاشیه ها به نرده های ایمن مناسب تجهیز شوند. بطور کلی در هیچ شرایطی نبایستی شیب از 8 درصد تجاوز کند. 7-پلها و محلهای عبور از روی جویها و غیره باید ایمن و از پهلو دارای نرده های حفاظ مناسب و استاندارد باشند. نرده ها نیز بایستی دارای رنگهای متضاد با محیط باشند. 8-پلهای ارتباطی بین پیاده رو و سواره رو باید در فواصل مناسب و با حداقل عرض 150 سانتیمتر تعبییه گردند. پیشنهاد شده عرض پلهای موجود در امتداد مسیر پیاده روها با عرض پیاده رو برابر باشد. 9-شبکه های فلزی استفاده شده جهت پل ها باید به نحو ایمن ساخته شده باشند و شیارهای سطوح آنها فاصله مناسب داشته باشد. توصیه گردیده فاصله شیارها بیش از 2 سانتیمتر نباشد. 10-درپوشهای موجود در پیاده روها باید هم سطح پیاده رو باشند و لبه های برآمده یا فرورفته به نحو مطلوب بازسازی و هم تراز و با شیب مناسب پوشش داده شوند. 11-در مواقعی که حفاری در سطح پیاده رو صورت می گیرد، بایستی پل موقت با عرض حداقل 90 سانتیمتر با سطح مناسب و محکم نصب شود. 12-شاخه های درختان و بوته باغچه های حاشیه پیاده رو نبایستی مانع و مشکلی برای تردد افراد ضایعه نخاعی ایجاد کند. 13-در جاهای خاص، حاشیه و عرض پیاده روها بایستی با علامت اختصاصی و بین المللی" ویژه گذر افراد ضایعه نخاعی "( استفاده کننده از صندلی چرخدار) برای عموم مشخص شده باشد به نحوی که مانعی برای حرکت آنان ایجاد نشود. 14-در کناره ها و حاشیه پیاده روهای مورد استفاده افراد ضایعه نخاعی، نبایستی با قراردادن اشیاء از جمله وسایل کسب و کار ایجاد مزاحمت نمود. 15-زنگها و صفحه دستگاه اف اف (دربازکن برقی ) از ملزومات مهم منازل مسکونی افراد ضایعه نخاعی است که بایستی به راحتی و کاملا" در دسترس آنان قرار داشته باشند و زیر زنگها نیز با حروف درشت و خوانا و نور مناسب و روشن مشخص شده باشد. 16-با توجه به اینکه یکی از وسایل مهم ارتباطی افراد ضایعه نخاعی صندوقهای پست می باشند ترجیحا" در مجاورت محل سکونت این افراد بایستی این صندوقها به شکل مناسبی تعبیه شوند و به نحوی که به خوبی در دسترس آنان باشند. عموما" حداکثر ارتفاع شکاف صندوق پست از کف 100 سانتیمتر توصیه می شود. 17-سطلهای زباله در محوطه مجموعه های مسکونی افراد ضایعه نخاعی باید بطور ایمن و در محل مناسب و کاملا" در دسترس آنان (بخصوص از نظر ارتفاع ) قرار داشته باشند.  خیابان ها و مسیرهای آمد و شد: عموما" در خیابانهای مهم و اصلی و مسیرهائی که احتمالا" افراد ضایعه نخاعی رفت و آمد بیشتری را در آن مناطق دارند بایستی با توجه به شرایط حرکتی آنان مناسب سازی فضای شهری صورت پذیرد. 1-در خیابانهای اصلی بمنظور سوار و پیاده شدن افراد ضایعه نخاعی از وسیله نقلیه بایستی فضاهای توقف مناسبی در نظر گرفته شود لذا بهتر است در این قسمتها سواره‌‌‌‌‌‌‌رو در قسمتی از پیاده رو پیشرفتگی مناسبی داشته باشد تا فضای مورد نظر حاصل گردد. در این قسمتها بایستی سواره رو با پیاده رو به نحو ایمن و مطلوب ارتباط پیدا کند. 2-محلهای توقف خودروی افراد ضایعه نخاعی بایستی کاملا" اختصاصی و بهترین محل ممکنه و قابل دسترس آنان باشد. ضمن اینکه این محلها باید با علائم و تابلوهای مخصوص کاملا" مشخص شده باشند به نحوی که از توقف خودروهای سایرین خودداری گردد. 3-در پارکنیگ ساختمانهای عمومی و در کلیه پارکینگهای عمومی بایستی تسهیلات و امکانات لازم برای افراد ضایعه نخاعی فراهم باشد. 4-پیشنهاد شده که 2 درصد فضاهای پارکینگها ویژه افراد ضایعه نخاعی در نظر گرفته شود و در هر صورت حداقل یک فضای توقف برای آنان پیش بینی شود. 5-محل توقف خودروی افراد ضایعه نخاعی در پارکینگها بایستی در نزدیکترین فاصله به ورود یا خروجی اختصاص یابد. 6-محل پارکینگ ویژه افراد ضایعه نخاعی بایستی با علامت خاص بین المللی تفکیک شود. 7-بطور کلی بایستی شرایط استاندارد پارکینگ ویژه افراد SCI در تخصیص ها مدنظر قرار گیرد. 8-محل عبور از پیاده رو به سواره رو باید کاملا" ایمن و بهسازی شده باشد و عرض خیابان نیز در محلهای گذر آنان خط کشی گردیده باشد. 9-چنانچه عرض خیابان در قسمتهائی ویژه افراد ضایعه نخاعی اختصاصی تعیین گردیده بایستی محل عبور افراد ضایعه نخاعی با استفاده از نصب تابلوهای ویژه در حاشیه ها و یا علائم نوشتاری در کف خیابان و با رنگ آمیزی مناسب مشخص شود. 10-چنانچه خیابانها پر رفت و آمد هستند و از چراغ راهنمائی استفاده می شود، کلیدهای ویژه استفاده افراد ناتوان که تحت کنترل و تنظیم آنان است تعبیه می شود که ارتفاع این صفحه کلیدها بایستی در سطحی باشد که به سهولت در دسترس افراد آنان باشد (معمولا" ارتفاع مناسب 105 سانتیمتر توصیه شده است ). 11-در محل پلهای هوائی و یا زیرزمینی ( از جمله مترو ) جهت استفاده افراد ضایعه نخاعی می توان رمپ های برقی پیش بینی و طراحی کرد و از آسانسورها و یا از سایر وسایل مکانیکی بالابر و پائین بر مناسب استفاده نمود. 12-در مسیرها و محلهای گذر افراد ضایعه نخاعی، تلفنهای عمومی با ابعاد و ارتفاع مناسب در نظر گرفته شود. 13-در جلوی تلفنهای عمومی ویژه این افراد بایستی فضای آزاد و مسطح مناسبی حداقل به ابعاد 75×120 سانتیمتر مدنظر قرار گیرد تا افراد استفاده کننده مشکلی نداشته باشد. حمل و نقل : بسته به استفاده فرد ضایعه نخاعی از وسایل حمل و نقل عمومی یا شخصی بایستی شرایط مناسب و ایمنی را برای آنان فراهم نمود. شرایط کلی مناسب سازی و ایمنی که دراستفاده از وسایل نقلیه عمومی می بایستی مدنظر قرار گیرد می تواند به شرح زیر باشد: 1-در استفاده از وسایل نقلیه عمومی از جمله اتوبوسهای شهری، بهتر است محلهای انتظار خاصی برای آنان در نظر گرفته شود که بایستی شرایط مناسبی را داشته باشد. 2-محل انتظار افراد ضایعه نخاعی باید طوری طراحی شود که هم سطح با کف اتوبوس باشد به نحوی که فرد بتواند براحتی وارد خودرو شود. 3-محل ورود فرد به اتوبوس بایستی کلیه شرایط اتصال پیاده رو به سواره رو را مطابق استاندارد دارا باشد. 4-محل ایستگاههای اتوبوس بایستی سرپوشیده بوده و دارای حفاظ و دستگیره مناسب و ایمن باشد. 5-در برخی از کشورها اتوبوسهائی مجهز به سطح شیبدار ایمن و مناسب وجود دارند که می توانند جهت پیاده و سوار شدن فرد مورد استفاده قرار گیرد. 6-در داخل اتوبوس فضای مناسبی برای استقرار فرد ضایعه نخاعی بایستی در نظر گرفته شود که از هر لحاظ موارد ایمنی آن مورد توجه قرار گرفته باشد بطوری که تکانهای شدید خودرو یا ترمزهای ناگهانی باعث حرکت شدید صندلی چرخدار یا واژگونی آن و پرتاب فرد نشود. 7-بدیهی است در تمامی طول مسیر حرکت خودرو بستن کمربند ایمنی جهت افراد ضایعه نخاعی الزامی است. 8-در تمام طول مدت سوار و پیاده شدن فرد ضایعه نخاعی، راننده بایستی توجه و دقت بسیار زیادی جهت توقف کامل داشته باشد به نحوی که حرکت زود هنگام (قبل از پیاده و سوار شدن ) نکند. 9-در استفاده از تاکسی های عمومی همکاری و کمک راننده یا همراه در سوار و پیاده شدن فرد و قراردادن صندلی چرخدار در صندوق خودرو اجتناب ناپذیر است که البته بایستی احتیاطات لازم جهت برخوردهای احتمالی با در یا بدنه خودرو یا قسمتهای آسیب رسان صورت پذیرد. 10-بطور کلی شرایط مناسب سازی برای اتوبوسها بهتر فراهم می شود به نحوی که : -امکان استفاده از سطوح شیبدار یا نصب سیستمهای بالابر هیدرولیکی در اتوبوسها جهت سوار و پیاده شدن افراد آسان است. -امکان جدا نمودن صندلی های اتوبوسها و ایجاد فضای مناسب حرکتی برای افراد در اتوبوسها سهلتر است. -در اتوبوسهائی که صرفا" جهت حمل و نقل افراد ضایعه نخاعی مورد استفاده قرار میگیرند با تعبیه ریلهای حرکتی مجهز به صندلی مخصوص امکان استفاده آنان از توالت در اتوبوس فراهم می شود. 11-در برخی کشورها، موسساتی با وسایل نقلیه معلولین خدماتی را به این افراد ارائه میدهند که برای خودروهای خود امکانات مناسبی جهت تسهیل و رفاه حمل و نقل آنان فراهم کرده است از جمله: وسائل نقلیه مجهزی وجود دارند که قسمت عقب آن به شکل  سطح شیبدار پائین آمده و امکان حرکت و سوار و پیاده شدن فرد را با صندلی چرخدار براحتی تامین می کند. در برخی خودروها نیز صندلی خودرو با حرکت دورانی به سمت خارج خودرو امکان جابجائی فرد را از روی صندلی چرخدار به روی صندلی خودرو تسهیل می کند. این موسسات شبیه تاکسی سرویسها و بصورت تلفنی آماده به خدمت شبانه روزی هستند. 12-در سالنهای انتظار ، فرودگاهها، راه آهن، مترو و پایانه های مسافربری بایستی شرایط تسهیل و ایمنی افراد ضایعه نخاعی مورد توجه قرار گیرد. مسیرهای عبور و مرور ویژه افراد بدون موانع از پارکینگ تا سالن انتظار و بعد از آن تا خود وسیله مورد استفاده مسافر به نحو مناسبی فراهم شود و در نقاط مورد نیاز سطوح شیبدار مناسب و استاندارد طراحی گردد. در محلهای مورد نیاز بایستی از آسانسور مخصوص آنان با چکهای هیدرولیک یا رمپ ها ( ثابت یا متحرک ) استفاده شود. 13-چنانچه فرد صندلی چرخدار خود را قادر نباشد به داخل هواپیما یا قطار ببرد می تواند آن را تحویل قسمت بار مسافرتی داده به شرطی که مسئولین امر شرایط انتقال فرد را بوسیله نقلیه به نحو آسان و ایمن فراهم کرده باشند. در اینگونه موارد جهت سهولت کار بهتر است از صندلی های چرخدار تاشو استفاده شود. 14-در قطارها با توجه به کثرت واگنها می توان در تعدادی از واگنها تسهیلات و امکانات مناسب حال افراد ضایعه نخاعی را تامین نمود از جمله سرویسهای بهداشتی ویژه آنان فراهم گردد. ساختمانهای عمومی: در ساختمانهای عمومی و مهم شهرها که مورد استفاده عامه مردم قرار دارند بایستی شرایطی فراهم گردد که به هنگام رجوع افراد ضایعه نخاعی، آنان را با مشکل مواجه نکند. 1-فاصله پیاده رو تا ورودی بایستی کلیه شرایط ایمن و استاندارد را داشته باشند حتی الامکان باید ورودی ساختمان هم سطح پیاده رو باشد. 2-فضای ورودی ساختمانهای عمومی بایستی مناسب باشد معمولا" حداقل عمق فضای جلوی در ورودی را 140سانتیمتر و حداقل عرض در را 100 سانتیمتر توصیه می کنند. 3-ورود به ساختمانهای عمومی برای افراد ضایعه نخاعی نبایستی مشکل باشد اما متاسفانه اکثر ساختمانهای عمومی فاقد رامپ، یا آسانسور مخصوص جهت استفاده افراد ضایعه نخاعی هستند. و عموما" حتی مراجعه افراد ضایعه نخاعی به طبقات مختلف با مشکل همراه است که در صورت امکان بایستی آسانسور یا رامپهای مناسب پیش بینی شود. 4-چنانچه شرایط فیزیکی ساختمانها به گونه ای است که امکان تعبیه رامپ یا آسانسور مناسب مقدور نباشد استفاده از اتاقهای ارتباط در طبقه همکف یا محل ورودی به ساختمان توصیه می شود. در این قبیل ساختمانها عمدتا" زنگ یا اف اف نصب شده تا فرد بتواند از طریق آن خود را معرفی کند، که ضمن استقرار در اتاق مربوطه با قسمت مورد نظر ارتباط برقرار می کند. 5-درهای ورودی اغلب ساختمانها از نظر ابعاد فیزیکی به اندازه ای است که معمولا" مشکلی را برای ورود افراد ضایعه نخاعی ایجاد نمی کند ( عموما" بیش از 95 سانتیمتر است ) اما غالبا" باز کردن درها برای آنان با مشکلاتی همراه است. لذا در این رابطه بایستی موارد زیر مدنظر قرار گیرد: -بهترین درها برای افراد ضایعه نخاعی، درهایی هستند که بطور اتوماتیک و کشوئی باز و بسته می شوند لذا برای آنان توصیه می شود. که معمولا" قرار گرفتن در حیطه عمل چشم الکترونیک مربوطه در را باز می کند. -نوعی از درها وجود دارند که با کف پوش جلوی آنها به نحوی در ارتباط هستند که به محض تماس با این کف پوشها در باز می شود. -چنانچه در بطور اتوماتیک باز نمی شود توصیه می گردد که یک دستگیره اضافی در هر دو طرف و در ارتفاع مناسبی به نحوی نصب شود که فرد ضایعه نخاعی بتواند براحتی از آن استفاده کند. -قسمتهای شیشه ای درها باید از شیشه های مطمئن و ایمن انتخاب شوند. -قسمتهای معیوب و آسیب رسان درها باید جهت جلوگیری از هر گونه آسیب و حادثه به سرعت ترمیم و اصلاح شوند. -درها در ساختمانهای عمومی بخصوص در قسمت ورودی اصلی به هیچ وجه نبایستی آستانه داشته باشند. 6-حداقل یکی از آسانسور ساختمانها باید دارای ابعاد مناسبی باشد به نحوی که فرد ضایعه نخاعی بتواند با صندلی چرخدار براحتی وارد و خارج و از طبقه همکف به تمامی طبقات دسترسی داشته باشد. 7-اتاقک آسانسور باید کاملا" ایمن بوده و دارای دستگیره های مناسب نیز باشند .بطور کلی  ضوابط آسانسورهای استاندارد در آنها کاملا" رعایت شده باشد. 8-صفحه دکمه های اتاقک آسانسورهای پیش بینی شده جهت افراد ضایعه نخاعی باید در سطح و ارتفاع قابل دسترس آنان قرار داشته باشد. 9-این آسانسورها حتما" بایستی از لحاظ صوتی و علائم هشدار دهنده مجهز باشند. 10-نقاطی از ساختمان که احتمال سقوط افراد در آن وجود دارد از جمله پلکانها و پاگردها و سطوح شیبدار و غیره باید با حفاظ مناسب کاملا" ایمن شده باشند. 11-کلیه کلیدها و پریزهای موجود در قسمتهای مختلف ساختمانهای عمومی کاملا" ایمن و محافظت شده باشند و کلید و پریزهای معیوب و شکسته سریعا" تعویض و ترمیم شوند. 12-در کلیه ساختمانهای عمومی حداقل یک توالت ویژه افراد ضایعه نخاعی و سایر افراد با معلولیتهای شدید که به عنوان مراجعه کننده هستند باید در نظر گرفته شود. اگر تعداد رجوع کنندگان کم و به ندرت می باشد وجود یک توالت کافی است. اما اگر تعداد آنان بیشتر باشد بهتر است به تناسب تعداد آنها را افزایش دارد. 13-محل توالت مخصوص افراد ضایعه نخاعی بهتر است در همان محل سایر سرویسهای بهداشتی ساختمان باشد. 14-سرویسهای بهداشتی ویژه افراد ضایعه نخاعی باید برای افراد سالم نیز قابل استفاده باشد. 15-ترجیحا" بایستی یک توالت برای آقایان و یک توالت برای خانمها اختصاص داده شود. فروشگاهها و مراکز خرید: در فروشگاهها و مراکز خرید بزرگ بایستی پیش بینی های لازم در خصوص مراجعه و حضور افراد ضایعه نخاعی و استفاده کنندگان از صندلی چرخدار را کرده باشند. 1-ورودیها، درها، آسانسورها، فضاهای عبور و سایر قسمتهای فروشگاههای بزرگ باید شرایطی مناسب ساختمانهای عمومی را داشته باشند. 2-قفسه های اجناس، صندوق، .... نیز از قسمتهایی هستند که باید شرایط مناسبی جهت استفاده افراد ضایعه نخاعی برای آنها پیش بینی شود. از جمله: ابعاد برخی قسمتهای مورد نیاز در جلو یا کنار پیش خوانها بایستی به نحوی باشد که آنان براحتی به اجناس دسترسی داشته باشند. معمولا" قسمتی از پیشخوان که عموما" بیش از 90 سانتیمتر ارتفاع دارد را جهت بهره مندی افراد ضایعه نخاعی با ارتفاع کمتر و در حدود 70 تا 85 سانتیمتر در نظر گرفت. فاصله و عرض بین قفسه ها نیز باید به اندازه ای باشد که پیش بینی حرکت آسان و ایمن صندلی چرخدار در آن لحاظ گردیده باشد. 3-فروشندگان و خادمین فروشگاه نیز بایستی آموزشهای لازم را در ارائه خدمات بهتر به این افراد دیده باشند. 4-عموما" در فروشگاهها بسته به وسعت آنها حداقل یک مسیر پرداخت قابل دسترس برای افراد ضایعه  نخاعی در نظر می گیرند. ابعاد این مسیر حداقل دارای 90 سانتیمتر عرض است. مراکز آموزشی : ایجاد امکانات آموزشی و پرورشی یکی از مهمترین تسهیلاتی می باشد که افراد ضایعه نخاعی به آن نیاز داشته و بایستی از آن بهره مند باشند. لذا بدیهی است که مناسب سازی مراکز آموزش نیز جهت آنان از اهمیت بالائی برخوردار است تا این افراد نیز بیشتر به مسائل آموزشی ترغیب شوند. مهمترین نیازهای افراد ضایعه نخاعی در مراکز آموزشی از جنبه ایمنی و بهداشت عبارتند از : 1-مناسب سازی ساختمان مراکز آموزشی بایستی در حد استانداردها در تمامی موارد از جمله درها، ورودیها، راهروها، آسانسورها، سطوح شیبدار، فضاهای عبور و مرور ، سرویسهای بهداشتی، پارکینگ و غیره صورت پذیرد. 2-تابلوهای ویژه افراد ضایعه نخاعی جهت بهره برداری اختصاصی آنان در جاهای مورد نیاز نصب گردد. 3-در محل کلاسهای درس یا کتابخانه ها و لابراتورها و غیره فضائی مختص این افراد در نظر گرفته شود به نحوی که از نظر کلیه جوانب فیزیکی ( با رعایت جوانب ایمنی و بهداشت)وجوانب روحی و روانی شرایط مطلوبی را داشته باشد تا از منزوی شدن آنان جلوگیری بعمل آید. کلیه فضاهای عمومی این قسمتها باید کاملا" در دسترس افراد باشد. از جمله: رخت آویز،و نحوه چیدن میز و صندلی ها نیز طوری باشد که این منظور را تامین نماید. 4-بطور کلی در مراکز آموزشی بایستی سعی شود امکانات مشترکی بین افراد سالم و افراد ضایعه نخاعی ( یا معلولین) در تمام سطوح فراهم شود. 5-علاوه بر روشهای فوق بایستی در جهت بالابردن سطح ارتباطات همه جانبه آنان با بقیه افراد امکانات ، شرایط مورد نیاز تامین گردد. 6-عموما" میزی برای افراد ضایعه نخاعی در محل کلاسها بایستی در نظر گرفته شودکه از حیث ارگونومی ( تطبیق با شرایط فیزیکی بدن آنان ) تمام شرایط مناسب را داشته باشد. 7-معمولا" 5 درصد فضای آزاد اماکن آموزش و اجزای آن ( شامل نیمکت ها، میزها یا محلهای مطالعه و فضای آزاد بین میزها ) باید مختص افرادمعلول باشد. 8-حداقل فضای آزاد مسیر افراد ضایعه نخاعی از جمله در محل برگه دان، قفسه مجلات، قفسه کتاب و میزها و نیمکت ها 90 سانتیمتر توصیه شده است. 10-تخته کلاس نیز بایستی در دسترس این افراد قرار داشته باشد. چنانچه زیر آن سکو وجود دارد به طرز مطلوب دسترسی به آن امکان پذیر شود. ضمنا" در محل و ارتفاع مناسبی نصب شده باشد. مراکز ورزشی: ورزش به لحاظ کمکی که در توانبخشی افراد ضایعه نخاعی می کند و هم از جنبه گذراندن اوقات فراغت نقش بسیار موثری دارد. لذا توجه به مراکز ورزشی و تاسیسات آن ،جهت استفاده آنان از اهمیت بسیار بالائی برخوردار است. در این میان استفاده ازاستخرهای شنا برای افراد ضایعه نخاعی بسیار مفید است که البته بایستی شرایط ایمنی و بهداشتی در آنها به شدت تحت کنترل و نظر باشند. که مهمترین آنها به شرح زیر است: 1-استخرها باید به نحوی طراحی شوند که کلیه مراحل تعویض لباس، دوشها، فضای اطراف استخرها در یک سطح صورت پذیرد. 2-در طول مسیر عبور و مرور افراد ضایعه نخاعی بایستی نرده محافظ نصب شود که ارتفاع ایمن و مناسب آن 80 تا 90 سانتیمتر پیشنهاد شده است. 3-در محل رختکن بایستی حداقل 2 تا 3 کابین برای تعویض لباس آنان در نظر گرفته شود. 4-در محل رختکن بایستی نیمکتی به ابعاد طول 30 1سانتیمتر، عرض 60 سانتیمتر و ارتفاع 50 سانتیمتر نصب شود بطوری که پایه های نیمکت کاملا" ثابت شده باشد تا امکان سرخوردن و جابجا شدن آن وجود نداشته باشد. 5-ارتفاع آویزی که در محل رختکن نصب می شود 120 سانتیمتر پیشنهاد شده است. 6-کمدها باید کاملا" ایمن و فاقد لبه های تیز و برنده بوده و با ابعاد پیشنهادی 60×60×120 سانتیمتر به نحوی تعبیه شوند که فضای کافی و مناسبی نیز جهت استفاده از آن فراهم شده باشد. 7-کابین های رختکن از نظر ابعاد باید کاملا" مناسب باشند و ابعاد پیشنهادی 150×180×50 ارائه شده که در آن یک نیمکت به عرض 60 سانتیمتر ویژه افراد ضایعه نخاعی تعبیه گردیده باشد. 8-درهای کابین رختکن بایستی به سمت بیرون باز شود. 9-تعبیه زنگهای اخبار جهت استفاده در شرایط اضطراری در محلهای مناسب الزامی است. 10-در استخرها صندلی چرخدار معمولی افراد ضایعه نخاعی بایستی با صندلی چرخدار مخصوص استخر عوض شود لذا بایستی این نوع صندلی های چرخدار به سهولت در محل کابین ها و در دسترس آنان قرار داشته باشد. 11-در محل کابین ها بایستی فضای لازم و پیش بینی های ایمنی جهت تعویض صندلیهای چرخدار لحاظ شده باشد. 12-در محل دوشها، جهت فراهم آوردن امکانات نشستن فرد یک زیردوشی به ابعاد 140×140 سانتیمتر پیشنهاد شده است که چنانچه عرض 170 سانتیمتر در نظر گرفته شود مناسبتر است. 13-سردوش باید به نحوی باشد که ارتفاع آن قابل تنظیم باشد و کاملا" در دسترس فرد قرار داشته باشد. 14-در فضاهای مورد نیاز و مخصوصا" در محل دوشها، رختکن و سایر جاها بایستی دستگردهای مناسب و ایمن نصب شود. 15-جهت ورود و خروج به داخل استخر بایستی تدابیر و امکانات ایمنی مورد نیاز متناسب با نوع استخر فراهم شده باشد. از جمله رامپهای داخل استخر، سرسره، بالابرهای هیدرولیکی و یا پله های با سطوح پهن جهت هدایت فرد به داخل و بیرون استخر توصیه می شود. 16-اطراف استخر به ویژه منطقه عمیق آن بایستی با حفاظ مطمئن پوشش ایمن شده باشند. 17-جهت کمک به شنا و حرکت در آب میله ها و قلابهایی در اطراف استخر یا در مناطق مناسب آن بایستی تعبیه شود که بخصوص در مواقع اضطراری مورد استفاده آنان قرار گیرد. 18-سرویسهای بهداشتی مناسب و استاندارد ویژه افراد ضایعه نخاعی نیز در محل استخرها باید پیش بینی شده باشد. * در مورد میادین ورزشی، ورزشهای تیراندازی ، ویلچررانی، تماشای مسابقات ورزشی مطالبی در آینده ارائه خواهد شد. مراکز تفریحی و سیاحتی- مسافرتی :  " در پارکها ":1- بایستی گذرگاههای بدون مانع و بدون پله برای عبور و مرور افراد ضایعه نخاعی در نظر گرفته شود. 2-مسیرهای عبور و مرور افراد بهتر است با تابلوها و علائم خاص آنان مشخص گردد. 3-در پارکها نیز همانند سایر اماکن عمومی، سرویسهای بهداشتی ویژه آنان بایستی پیش بینی شده باشد. 4-می توان در قسمتی از پارکها، وسایل و ادوات ورزشی ویژه با مسیرهای ورزشی خاص آنان طراحی و نصب نمود. 5-چنانچه افراد با ضایعه نخاعی بخواهند از ماهیگیری در کنار برکه ها، رودخانه ها یا   دریاچه ها بهره مند شوند می توان محلی را ضمن مناسب سازی و با ایجاد نرده ایمن برای آنان در نظر گرفت. در " سینماها و سالنهای تئاتر و سالنهای تجمع":1- بهتر است قسمتی ار محل تماشاگران ویژه این افراد تعیین شود، به نحوی که براحتی در دسترس آنان قرار گیرد و ورود و خروج و تردد و استقرارشان با مشکل مواجه نشود. ضمن اینکه دید مناسبی نیز برای آنان ایجاد کرده باشد. 2--تعداد محل مورد نیاز برای استقرار صندلی های چرخدار در سالنهای اجتماعات بر اساس تعداد کل صندلیها و محوله تجمع تعیین می شود به نحوی که مثلا" برای تعداد ظرفیت تا 75 نفر تعداد 3 محل و یا برای تعداد ظرفیت تا 100 نفر تعداد 4 محل برای صندلیهای چرخدار و استفاده افراد ضایعه نخاعی بایستی در نظر گرفته شود. 3-محلهای تعیین شده جهت استقرار صندلیهای چرخدار باید فضای کافی داشته باشد که معمولا" 170×120 سانتیمتر توصیه شده است. 4--محل استقرار صندلیهای چرخدار باید هم ردیف صندلیهای ثابت و هم سطح آنان باشند و بهتر است در محلی نصب شوند که نزدیکترین فاصله را با راههای خروج اضطراری داشته باشند. 5--زمین و کف محل استقرار صندلیهای چرخدار باید کاملا" مسطح، محکم و غیر لغزنده باشد. 6--عمدتا" به منظور امکان و تسهیل دسترسی افراد با صندلی چرخدار به محدوده صحنه و محلهای مورد نیاز در فضاهای تجمع بهتر است که راههای قابل دسترسی پیش بینی شود. در " هتل ها ":1- عموما" به ازای 3 تا 4 درصد ظرفیت اتاقهای هتل، یک اتاق قابل دسترس با سرویسهای بهداشتی و تسهیلات مناسب حال افراد ضایعه نخاعی پیش بینی شود. 2-اتاقهای ویژه افراد ضایعه نخاعی بایستی بطور یکنواخت در بین اتاقهای معمولی هتل توزیع شده باشند. 3-بدیهی است سایر شرایط ساختمانهای عمومی نیز بایستی در هتل، مسافرخانه ها و مهمانسراها در نظر گرفته شود. در "رستوران ها " بایستی همواره بسته به حجم و فضای آن و عوامل دیگر، تعدادی از میزها به نحوی طراحی و تعبیه شوند که بتوانند در دسترس افراد ضایعه نخاعی قرار گیرند و فضای لازم جهت تردد و استقرار فرد با صندلی چرخدار به نحو مطلوبی تامین شده باشد. معمولا" در رستورانهای بزرگ بایستی تعداد 5درصد کل تمام صندلی و میزها را جهت این افراد پیش بینی نمود. علائم و اعلام در اماکن و محیط شهری : 1-بمنظور بهره مندی افراد ضایعه نخاعی از تسهیلات ویژه در اماکن و محیطهای شهری بایستی محلها و تجهیزات خاص افراد ضایعه نخاعی بایستی کلیه امکان و فضاهای شهری و بخشهائی از ساختمانهای عمومی که در اختیار و استفاده افراد ضایعه نخاعی میباشد بوسیله علائم بین المللی ویژه آنان مشخص گردد. 2-کلیه علائم بایستی کاملا" واضح و مشخص بوده و در جای مناسبی نصب شده باشد. 3-رنگ علائم نصب شده بایستی با رنگ زمینه آنها در تضاد باشد و انعکاس نور نیز نداشته باشند به نحوی که براحتی دیده شوند. 4-بمنظور حفظ و رعایت حقوق افراد ضایعه نخاعی ، باید آموزشهای لازم به عموم مردم ارائه گردد. 5-علاوه بر تابلوها ، در کلیه ساختمانهای عمومی بمنظور افزایش ضریب ایمنی بایستی سیستمهای اعلام خطر نصب شود که این سیستمهای اعلام خطر می تواند از نوع سمعی و بصری باشند. 6-از جمله مناطق مهمی که باید مجهز به سیستمهای اعلان خطر باشد می توان به آسانسورها و سرویسهای بهداشتی ساختمانهای عمومی اشاره کرد. 7-بمنظور رفاه حال افراد ضایعه نخاعی بایستی تلفنهای در دسترس آنان در کلیه بیمارستانها، سالنهای انتظار، اماکن عمومی از جمله هتل ها ، مسافرخانه ها، ایستگاههای راه آهن، فرودگاهها ، پایانه های مسافربری و فروشگاههای بزرگ، موسسات و ادارات دولتی و غیره نصب گردد. %ا منابع مورد استفاده : 1-ضوابط ومقررات شهرسازی ومعماری برای افرادمعلول جسمی وحرکتی-ناشر: مرکز تحقیقات ساختمان ومسکن-سال1382-1378 2-نمونه هائی مستندازمناسب سازی محیط شهری برای معلولین-ترجمه:رسول میر هادی ناشر: مرکز تحقیقات ساختمان ومسکن-سال1372 3-طراحی گذرگاههای منلسب برای معلولین جسمی-بی ام جانسون ترجمه:فروزروشن بین-ناشر: مرکز تحقیقات ساختمان ومسکن-سال1371 4-ساختمانهای آموزشی ومعلولین-تالیف:مهندس گیسومقام  -ناشر: مرکز تحقیقات ساختمان ومسکن-سال1370 5-مسکن ومعلولین-پژوهش از:مهندس گیسو مقام - ناشر: مرکز تحقیقات ساختمان ومسکن-سال1371 ****

تعریف مناسب سازی

مقدمه

در کنار پیشرفت تکنولوژی و صنعت، تصادفات وسایل نقلیه، بلایات طبیعی، حوادث کار و جنگ می تواند خسارات جبران ناپذیری برای انسان به بار آورد که یکی از آن خسارتها می تواند ایجاد نقص در انسان باشد و نهایتا معلولیت ایجاد کند که انسان را از حالت عادی زندگی روزمره خارج کند و اگر وسایلی نباشد که او را در انجام زندگی یاری کند ممکن است به انزوا کشیده شده و روح او نیز معلول و ناقص گردد.

در سالهای اخیر وقوع جنگ تحمیلی و 8 سال دفاع مقدس، گسترش استفاده از خودروهای مختلف و ساختمان سازیهای چند طبقه و ماشینی شدن زندگی روزمره سبب افزایش معلولیت ها علاوه بر معلولین طبیعی یا مادرزادی شده است و توجه به این مسئله که کم و بیش جنبه ملی و در عین حال جنبه انسانی دارد وظیفه همه است

دنیای معلولین

سازمان ملل متحد سال 1981 را سال معلولین اعلام کرد و در این سال تمام کشورهای جهان همبستگی خود را در حمایت از معلولین و تطابق مجدد آنان با دنیای کار و زندگی اعلام داشتند.

گروهی از این کشورها که از نظر پیشرفت های علمی و بهداشتی و اعتلای سطح زندگی در حد بالایی قرار داشتند توانستند اقدامات خود را در این راه بیش از پیش توسعه داده و تقویت کنند و در راه رقابت و هم چشمی با همدیگر در سطح جهانی آن را در معرض تحسین و تمجید قرار دهند ولی گروهی که به علل مشکلات علمی و صنعتی و مادی در حد پایین تری قرار داشتند نتوانستند حمایتی را که شایسته انسانیت و نوع دوستی است در حق همنوعان معلول خود به جا بیاورند. در حالی که این گروه از جوامع بشری بیش از دیگران نیاز به این اقدام داشتند چرا که طبق آمار سازمان بهداشت جهانی از 450 میلیون جهان قریب هشتاد درصد آنها در این کشورها زندگی می کنند و مخارجی که در این کشورهای فقیر برای آنان صرف می شود 20 درصد مخارج جهانی آن است یعنی 80 درصد مخارج جهانی صرف 20 درصد معلولین در کشورهای پیشرفته می گردد. مسئله بیشتر تاسف آور می شود که از این 45 میلیون معلول جهان قریب یک سوم آن را کودکان تشکیل میدهند، یعنی کسانی که در سرآغاز زندگی هستند و باید یک عمر با معلولیت در این جهان به سر برند.

انتظار معلولین از جامعه

معلولین مخصوصاً کسانی که در اثر حادثه دچار ضایعه می گردند، دارای روحیه حساس و شکننده هستند. مسلماً برخورد نادرست اجتماعی با آنان می تواند وجود ضایعه را برای آنان عمیق تر نماید. دور کردن آنان از مسئولیت های قبلی خود شکاف عمیق بین آنان و جامعه به وجود می آورد چه رسد به اینکه استقلال در انجام کارهای شخصی از آنها گرفته شود. جامعه مخصوصاً افراد کارشناس و متخصص در این زمینه با دادن آموزش های لازم و ساختن وسایل کمکی در استقلال، می توانند آنان را یاری نمایند و این باور را برای آنان ایجاد کنند که حداقل توانمندی آنان انجام کارهای شخصی (پوشیدن لباس، خوردن غذا، رفت و آمد، استحمام، توالت و...) خودشان می باشند.

در کشورهای مختلف دنیا از دهه هفتاد میلادی به بعد مناسب سازی اماکن عمومی و انطباق آن با نیازهای افراد دارای معلولیت، خصوصاً معلولین جسمی- حرکتی در دستور کار قرار گرفت و تجارب کسب شده در این زمینه سبب گردیده است تا پرداختن به این مسئله به گونه ای بین المللی نیز مطرح و در دستور کار سازمان ملل متحد قرار گیرد. به طوریکه در قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در باره حقوق افراد دارای معلولیت در مورخ 9 دسامبر 1975 چنین آمده است:

« معلولین حق دارند از امکاناتی برخوردار باشند که بتوانند به طور مستقل در جامعه حضور و زندگی کنند»

و همچنین در پیوست شماره 5 آن آمده است که:

« تمامی کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه باید جنبه های مختلف محیط بدون مانع را برای افراد دارای معلولیت بررسی و فراهم آورند »

یا در قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورخ سوم دسامبر 1982 در برنامه اقدام جهانی برای معلولین در بند 12، چنین آمده است:

برابر سازی فرصتها در کشورهای در حال توسعه

« به فرآیندی اطلاق می شود که از طریق آن نظام کلی جامعه، نظیر محیط فیزیکی و فرهنگی، مسکن، حمل و نقل، خدمات اجتماعی و بهداشتی، فرصتهای شغلی و آموزشی، زندگی اجتماعی و فرهنگی، از جمله تسهیلات ورزشی و تفریحی در دسترس افراد جامعه خصوصاًً افراد کم توان قرار گیرد.»

وجود جانبازان و عزیز و گرامی که پرچمدار راه انقلاب هستند و سالمندان که وجودشان برکت زندگی است علاوه بر معلولین ما را بر آن داشت که پیرو برگزاری اولین همایش مناسب سازی با ایجاد یک وب سایت با عنوان مناسب سازی محیط شهری بتوانیم به این آرمان جامعه عمل بپوشانیم یعنی بتوانیم با لطف و عنایت الهی و با تعامل با پژوهشگران، اندیشمندان و علاقمندان به این موضوع قدمی کوچک برای این عزیزان برداریم

ضرورت انتخاب شهر مهران

انتخاب شهر مهران به عنوان شهر مناسب برای معلولین

. به منظور تحقق قانون جامع حمایت از معلولین و برابر سازی فرصتها برای معلولین در جامعه ، طرح توجیهی انتخاب شهر مهران بعنوان شهر مناسب معلولین تهیه و به سازمان بهزیستی کشور ارائه گردید . سرکار خانم نادری معاون امور تونبخشی سازمان بهزیستی استان ایلام در این زمینه گفت: شهر مهران بر اساس مستندات موجود و به دلایل ذیل بعناون الگوی شهر مناسب معلولین و ایجاد جامعه بدون مانع در راه تحقق برابر سازی فرصتها بسیار ایده آل به نظر می رسد وی از نکاتی که این شهر را بهترین گزینه معرفی میکند : 1- مقرون به صرفه بودن سرمایه گذاری در این شهر بدلیل پایین بودن هزینه های مناسب سازی 2- هماهنگی و همخوانی بافت جدید شهر با امکانات احداثی مورد نیاز معلولین 3- لزوم فراهم نمودن زمینه حضور معلولین و جانبازان در سراسر کشور جهت تکریم اعتقادات دینی و فرهنگی این عزیزان 4-امکان بازدید سالانه ششصد هزار نفر از گردشگران داخلی و خارجی با قومیتهای مختلف در قالب کاروانهای زیارتی ، کاروانهای راهیان نور ، کاروانهای تجاری و اقتصادی از این امکانات 5- اعلام آمادگی و فراهم بودن زمینه همکاری دستگاهها و سازمانهای دولتی و غیر دولتی و مسئولین استانی وی در پایان از جناب آقای دکتر نظم ده معاون توانبخشی سازمان بهزیستی کشور خواست که با توجه به شرایط مناسب شهر مهران و استان این شهر را بعنوان شهر مناسب انتخاب نمایند